 
 
 
	
dfc λαμβάνει ως όρισματα έναν πραγματικό αριθμό ή έναν ρητό αριθμό ή έναν αριθμό κινητής υποδιαστολής 	
a και έναν ακέραιο 	
n 
(ή ένα πραγματικό 	
epsilon).
	
dfc επιστρέφει την λίστα του συνεχούς κλάσματος που παριστάνει τον 	
a τάξης 	
n (ή με ακρίβεια 	
epsilon δηλαδή
η αναπαράσταση συνεχούς κλάσματος που προσεγγίζει 	
a ή το 	
evalf(a) με ακρίβεια 
	
epsilon. Από προεπιλογή 	
epsilon είναι η τιμή του 	
epsilon 
και ορίζεται στις Ρυθμίσεις 	
Cas ή στην μπάρα ρυθμίσεων).
	
convert με την επιλογή 	
confrac έχει παρόμοια λειτουργία: στην περίπτωση αυτή η
τιμή του 	
epsilon είναι το 	
epsilon 
και ορίζεται στις Ρυθμίσεις 	
Cas ή στην μπάρα ρυθμίσεων (βλ.
1.21.23)
και η απάντηση μπορεί να αποθηκευθεί σε ένα προαιρετικό τρίτο όρισμα 
Σχόλια
Αν dfc(a)=[a0,a1,a2,[b0,b1]] αυτό σημαίνει :
| a=a0+ | 
 | 
Αν dfc(a)=[a0,a1,a2,r] αυτό σημαίνει :
| a=a0+ | 
 | 
Είσοδος :
Έξοδος :
Είσοδος :
ή :
Έξοδος :
Είσοδος :
Έξοδος (αν στο cas έχουμε ρύθμιση epsilon=1e-9) :
 
και 	
[1,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2] αποθηκεύεται στο 	
dev.
Είσοδος :
Έξοδος :
 
Εισόδος για την επαλήθευση:
	
1+1/(2+1/(3+1/(4+1/(5+7/43))))
Έξοδος :
	
9976/6961
Είσοδος :
Έξοδος (αν στο cas έχουμε ρύθμιση epsilon=1e-9) :
 
και 	
[1,2,3,4,5,6,7] αποθηκεύεται στο 	
l
Είσοδος :
Έξοδος :
Είσοδος :
Έξοδος (αν οι αριθμοί κινητής υποδιαστολής είναι αριθμοί κινητής υποδιαστολής υλικού, π.χ. για Digits=12) :
Είσοδος :
ή :
ή (αν στο cas έχουμε ρύθμιση epsilon=1e-9) :
Έξοδος :
 
 
